خبر انگلیسی اکونومیست – رفراندوم مقولات مهم سیاسی

یادگیری لغات زبان انگلیسی از متن خبر انگلیسی باعث می شود که لغات برای مدت زیادی در ذهن شما حفظ شوند. اخبار انگلیسی موجود در سایت اکونومیست توسط متخصصان هر حوزه علمی نوشته می شوند و دامنه لغات این اخبار بسیار بالاست.

در متون خبری سایت اکونومیست Economist انواع لغات آکادمیک و جدید را مشاهده می کنید که در برخی موارد افراد انگلیسی زبان هم برای دانستن معنی آنها نیاز به استفاده از دیکشنری دارند.

اگر خواندن اخبار انگلیسی در سایت اکونومیست برای شما یک امر روزمره شود و پس از گذشت شش ماه، خواندن خبر انگلیسی آسان شود، دیگر در بخش ریدینگ آیلتس آکادمیک مشکلی نخواهید داشت.

در مطلب زیر شما ابتدا متن خبر را می خوانید و سپس لغات مهم را یاد می گیرید و با ترجمه فارسی آنها آشنا می شوید.

مناسب برای افرادی که در آزمون های بین المللی زبان مانند آیلتس و تافل می خواهند شرکت کنند. این متون برای بخش مهارت خواندن آیلتس و تافل بسیار مفید خواهند بود.

روش یادگیری واژگان انگلیسی از طریق اخبار:

ابتدا متن خبر را بدون جستجو کردن لغات در دیکشنری بخوانید. لغات سخت این متن به همراه معانی و مثال آنها در زیر متن آورده شده اند. این متن را چندین و چند بار مطالعه کنید.

پس از آنکه با شکل لغات آشنا شدید و تلفظ آنها را آموختید، لیست کلمات جدید ایجاد کنید و به صورت روزانه به مرور آنها بپردازید. این مرور باید به مدت یک ماه به طول بیانجامد.

Let the people fail to decide

Putting big political issues directly to the voters is not more democratic, and usually gets worse results

REFERENDUMS are supposed to get citizens engaged in politics and make governments responsive. If they worked, Europeans ought to be feeling particularly satisfied with their democracies. For referendums are on the rise. Not counting Switzerland, which has always run lots of them, big plebiscites are three times more common in Europe now than they were in the 1970s Britain is preparing one on withdrawing from the European Union. Dutch campaigners have just won a referendum against the EU-Ukraine association agreement, and plan to take on EU trade treaties with Canada and America. Italians are to vote on changing their constitution, and Hungarians on the EU’s refugee-sharing scheme.

Despite this direct democracy, Europeans are alienated from politics and furious with their governments. Referendum-mania has not slowed the rise of populist, Eurosceptic parties which attack the establishment as corrupt and out of touch. Plebiscites meant to settle thorny issues instead often aggravate them: after Scotland’s independence referendum failed in 2014, membership of the Scottish National Party quadrupled, suggesting another confrontation is coming.

Referendums, it turns out, are a tricky instrument. They can bring the alienated back into politics, especially where the issues being voted on are local and clear. On rare occasions they can settle once-in-a-generation national questions, such as whether a country should be part of a larger union. But, much of the time, plebiscites lead to bad politics and bad policy.

The most problematic are those on propositions that voters do not understand or subjects which are beyond governments’ control. In 2015 Alexis Tsipras, prime minister of Greece, called a referendum on the bail-out offered by his country’s creditors. His citizens—many of whom did not realise that refusal meant default—voted no. Mr Tsipras had to take the deal anyway, exacerbating the public’s cynicism about politics.

Plebiscites that ask a country’s voters what they think of a policy set by other countries often disappoint. The Dutch rejected the EU-Ukraine agreement, but may be stuck with much of it unless the EU’s other 27 members agree to changes. Switzerland does domestic referendums well, but is in hot water over one that restricts immigration from the EU. That requires changes to its trade deal with the EU; Brussels will not budge.